Pauline Boudry / Renate Lorenz - Fog Is My Drug

Pauline Boudry en Renate Lorenz presenteren hun nieuwe tentoonstelling Fog Is My Drug bij Nest in Laak. In deze tentoonstelling verkennen zij de spanning tussen zichtbaarheid en onzichtbaarheid. Ze omarmen het concept van het “recht op ondoorzichtigheid” van schrijver Édouard Glissant en verbinden dit met het (queer) nachtleven en de “abstracte club”, waarbij ze ook refereren aan de naastgelegen club Laak.

In de video-installatie ElCristalEs Mi Piel zingt muzikant Aérea Negrot een lied dat zij samen met de kunstenaars schreef. Het lied geeft een stem aan het Palacio de Cristal in Madrid en zijn koloniale verleden. Dit glazen paleis, gebouwd in 1887 voor de koloniale tentoonstelling Exposición de las Filipinas, symboliseert met zijn transparante architectuur een koloniale blik gericht op observatie en controle. Boudry en Lorenz onderzoeken hoe het gebouw met deze geschiedenis kan worden geconfronteerd en verbeelden het als een “spook” dat wraak zoekt – het barst, lekt en laat de natuur binnendringen. Door gebruik te maken van spiegels bieden ze nieuwe perspectieven, terwijl rook geleidelijk de transparantie van het paleis vertroebelt en zo zijn oorspronkelijke functie uitdaagt.

Édouard Glissant (1928–2011) stelde in zijn werk dat transparantie niet altijd noodzakelijk is, zeker niet binnen cultuur en geschiedenis. In zijn kritiek op het kolonialisme en de westerse drang om alles te categoriseren en volledig te doorgronden, ontwikkelde hij het idee dat mensen en culturen het recht hebben om deels onbekend, of ‘ondoorzichtig’ te blijven. Ondoorzichtigheid betekent in deze context geen gebrek aan kennis, maar juist het creëren van ruimte voor het onbekende, het fluïde en het ongrijpbare.

Met Fog Is My Drug omarmen Boudry en Lorenz het concept van het “recht op ondoorzichtigheid” en verbinden dit met het (queer) nachtleven en de “abstracte club”. Hierbij refereren ze ook aan de naastgelegen club Laak, waar duisternis en rook een belangrijke rol spelen. Ze dagen de bezoeker uit stil te staan bij hun eigen positie en het vermeende “recht” om alles te kunnen zien en begrijpen. De “abstracte club”, zoals de kunstenaars het noemen, is geen plek waar categorieën als gender, seksualiteit of identiteit verdwijnen, maar juist een ruimte waarin de toepassing van die categorieën wordt bevraagd. Zowel de tentoonstellingsruimte als het paleis in de video hult zich tijdelijk in rook en transformeert zo tot een “abstracte club” – een tastbare ruimte waar verschil en samenwerking naast elkaar bestaan.