Een brief van Pauline Boudry / Renate Lorenz

Als inleiding op hun tentoonstelling Fog Is My Drug schreven Pauline Boudry en Renate Lorenz een persoonlijke brief aan bezoekers van de tentoonstelling:

Beste bezoeker,

Twee jaar geleden namen we deze film op in het Palacio de Cristal in Madrid, een ruimte gehuld in rook en podiumdelen. In de film volgen we de performer Aeréa Negrot terwijl ze een lied vertolkt dat we samen hebben geschreven.

Voor onze installatie stelden we ons het Palacio de Cristal voor als een geest met een huid van glas. Het gebouw werd in 1887 opgetrokken voor een koloniale tentoonstelling. De transparante architectuur laat de blik vrij dwalen, zonder obstakels, en suggereert een onbegrensde mogelijkheid om te observeren en te begrijpen. Het transparante ontwerp belichaamt de koloniale gedachte dat kennis gelijkstaat aan bezit. Maar hoe herinnert het paleis ons aan zijn gewelddadige geschiedenis?

In onze kunstpraktijk houden we ons al lange tijd bezig met de spanning tussen zichtbaarheid en ondoorzichtigheid. Zichtbaarheid is een politieke voorwaarde om rechten op te eisen. Tegelijkertijd zijn queer en geracialiseerde lichamen vaak juist hyperzichtbaar gemaakt – onderworpen aan controle en toezicht. Ondoorzichtig worden kan daarom een vorm van verzet zijn.

Wat als het paleis, als een geest, rook gebruikt om zich te verbergen voor het alziend oog? Wat als het op zijn stalen benen balanceert om onze blik op afstand te houden?

Liefs,

Renate en Pauline