Steven van Lummel over het werk van Guido Johanns

De tentoonstelling Non-Profit At All Cost telt acht kunstenaars. We vroegen evenveel experts naar de band met de gepresenteerde werken en de aantrekkingskracht die uitgaat van hun praktijk.

Als goede vriend zag kunstenaar en artistiek leider van PIP Den Haag Steven van Lummel hoe Guido Johanns altijd bezig was met werk maken, vanuit de intrinsieke motivatie zich te uiten, niet per se omdat hij een expositie voor ogen had. Postuum doen Farida Sedoc en Nest dat nu voor hem en ze tonen daarmee een bijzonder en ontroerend proces. “Het mooie aan werk maken is, dat als het goed is, kan dat een leven gaan leiden na je dood. En dat is nu gebleken. Zijn werk is zelden getoond tijdens zijn leven en heeft nu toch een plek gekregen in het publieke domein.”

Hoe leerde je hem kennen?

“Toen ik naar de middelbare school ging ontmoette ik een groep vrienden, we luisterden allemaal naar hiphop, dat was de verbindende kracht. In die periode en door skateboarden, graffiti, tekenen, ontmoette ik Guido. Ik was ongeveer 13 jaar, we gingen samen naar hiphopconcerten en luisterden veel naar de radio. Dat deden we in feite iedere vrijdag met z’n 15’en, er was geen enkel ander kanaal om die muziek tot ons te nemen. In die periode heb ik ook mijn eerste graffiti stappen genomen, en een van de eerste avonturen was met Guido. Guido was onderdeel van onze crew maar ook echt een einzelganger. Hij was een van de eersten die ik ken die ook in zijn eentje naar Amsterdam ging. Dat is ook wat Farida vertelde tijdens de opening. Hij was die ene guy uit Den Haag die iedere keer op die hiphopparties was. Hij was een stijlicoon, vond ik toen al, vonden we allemaal. Iemand die zijn eigen stijl creëerde en volhield al die tijd.”

Wat kan je vertellen over hem als kunstenaar?

“Toen ik naar de middelbare school ging ontmoette ik een groep vrienden, we luisterden allemaal naar hiphop, dat was de verbindende kracht. In die periode en door skateboarden, graffiti, tekenen, ontmoette ik Guido. Ik was ongeveer 13 jaar, we gingen samen naar hiphopconcerten en luisterden veel naar 65, een hiphopprogramma. Dat luisterden we in feite iedere vrijdag met z’n 15’en, er was geen enkel ander kanaal om die muziek tot ons te nemen. In die periode heb ik ook mijn eerste graffiti stappen genomen, en een van de eerste avonturen was met Guido. Guido was onderdeel van onze crew maar ook echt een einzelganger. Hij was een van de eersten die ik ken die ook in zijn eentje naar Amsterdam ging. Dat is ook wat Farida vertelde tijdens de opening. Hij was die ene guy uit Den Haag die iedere keer op die hiphopparties was. Hij was een stijlicoon, vond ik toen al, vonden we allemaal. Iemand die zijn eigen stijl creëerde en volhield al die tijd.”

“Guido is altijd iemand geweest die zijn eigen vormentaal creëerde, het maakte voor hem niet uit of dat nu takken en bladeren waren met een stukje touw, of een foto met een beetje verf. De materialen die voor handen waren die gebruikte hij. Het waren wel altijd natuurlijke elementen die een grote rol speelden en naarmate hij ouder werd ook steeds meer maatschappelijk geörienteerd: african heritage en resistance. Heel veel tatoeages die hij had waren een referentie naar Afrika.”

Kan je zijn werk beschrijven?

“Naar mijn gevoel gaat zijn werk vaak over dualiteit, omdat hij daar tussen balanceerde. Humor en kracht en zelfonderzoek en zelfuiting van wat je voelt, dat kenmerkt zijn werk wel het meest voor mij.”

“Guido heeft altijd werk gemaakt, altijd kunst gemaakt en dat nooit gedaan met het plan of het idee om in een galerie te eindigen. Hij heeft het gedaan uit een intrinsieke noodzaak om zich te uiten. Hij heeft ook een tijd in Bristol gewoond en altijd werk gemaakt met de dingen die hij om zich heen vond. Ook al heel vroeg een standpunt ingenomen over black heritage en African descent, lang voordat het mainstream of het grote publiek raakte.”

Hoe was de opening van de tentoonstelling voor jou?

“Ik was met een paar vrienden op de opening en ik zag zijn moeder. Ze stond tussen mij en Ruben ingeklemd, wij zijn allebei bijna twee meter en zij is een wat kleinere vrouw. Ik hoorde later van zijn broer dat dat heel veel voor haar heeft betekend. Dat zijn werk daar werd getoond ten overstaan van al deze mensen en ook nog tussen twee goeie vrienden ingeklemd. Dat is een mooi beeld dat wij in ieder geval met ons mee kunnen nemen voor de rest van ons leven.”