Rogier Oostlander over het werk van Clélia Zida

De tentoonstelling ‘Non-Profit At All Cost’ telt acht kunstenaars. We vroegen evenveel experts naar de band met de gepresenteerde werken en de aantrekkingskracht die uitgaat van hun praktijk. “Een boodschap van waarachtigheid, echtheid en puurheid die in mooie dingen besloten ligt,” besluit Rush Hour digger, schrijver, journalist en vinyl aficionado Rogier Oostlander wanneer we elkaar spreken over het kunstenaarschap van Clélia Zida (artiestennaam Kléo).

“Ik leerde haar kennen als muziekliefhebber, iemand die heel erg fanatiek met muziek bezig was, bij Rush Hour op zoek ging naar obscure boogie en garage en Chicago house uit de jaren tachtig en negentig en zocht naar wat ze zelf goed vond. En dus niet zozeer naar wat de markt of de heersende trends voorschreven. Zodoende ontdekte ik dat muziek niet het enige medium was waarin ze zich kon uitdrukken. Die onderzoekende aard komt voortdurend terug in haar werk. Je moet je voorstellen dat heel veel mensen vooral bezig zijn met wat andere mensen draaien en doen. Clé is altijd voor zichzelf op zoek, wat zij interessant vindt en wat zij kan communiceren met anderen, met luisteraars of met kijkers. Ze heeft een totaal eigen kijk op hoe ze haar kunst presenteert en dat geeft het meerwaarde.”

“Die voortdurende zoektocht naar dicht bij jezelf blijven, in een milieu waar dat niet per se gangbaar is, maakt haar ook enorm zelfkritisch. Ze bevraagt zichzelf en zoekt manieren om haar kunst te verbeteren. En haar boodschap te communiceren. Als ik weer die verbinding maak met muziek, is dat een boodschap van waarachtigheid, echtheid en puurheid die in mooie dingen besloten ligt.”

“Ze gaat voor dingen die werken maar wel op haar manier gepresenteerd zijn en is uitgerust met een enorme bullshitradar. Dat is belangrijk, dat het haar kunstenaarschap naar voren brengt, los van trends, los van wat andere mensen aanspreekt. Als je haar hoort draaien, is ze heel direct, heel eigen en rauw. En omdat het zo authentiek is, spreekt het tot de verbeelding. Intuïtief raakt dat meteen een snaar. Bij mijn vrouw bijvoorbeeld, want Clé is met voorsprong haar favoriete DJ van het moment. Haar muziek presenteren, haar kunst tonen, ze doet het vanuit een intrinsieke motivatie iets moois te maken. Ik denk dat de zeggingskracht zowel in haar beeldende kunst als in haar muziek voor zich spreekt.“

“Als ik het moet kwalificeren, doorvoeld. Het moet voor haar kloppen. Zij is bijvoorbeeld één van de weinige dj’s die bijna altijd uitsluitend met vinyl draait, omdat dat voor haar het meest integere medium is. Dat is niet puristisch, daar want in de term purisme schuilt een soort stijfheid van denken en dat is bij haar absoluut niet aan de orde. Maar de presentatie moet wel voldoen aan haar standaard, en hoe zij wil dat het voor het voetlicht gebracht wordt. Veel mensen staan hitjes te draaien en kiezen daarmee de makkelijkste weg naar direct effect. Clé gaat voor wat zij belangrijk vindt. Ze wil mensen niet van iets overtuigen, behalve van haar eigen intenties.

“Haar werk schreeuwt niet, het vraagt niets van je, als je het ziet en je voelt het, dan weet je wie ze is en waar ze voor staat. Ze loopt niet te koop met haar kunstenaarschap maar ik zie wel een constante neiging om op allerlei vlakken te creëren. Haar praktijk vormt een lichaam van beeldende kunst en muziek en ook die balans weet ze tot kunst te verheffen. Ik denk dat ze elk medium op dezelfde manier benadert, of het nu een doek of een mengpaneel is, en authenticiteit is daarbij het sleutelwoord.”